Wieczór z Teatrem Formy: Mistrz i Małgorzata
Mimodram na podstawie powieści Michaiła Bułhakowa. Fabułę stanowią losy tytułowych bohaterów, mieszkających w Moskwie lat 30. XX w., a także wpleciona w narrację powieść historyczna o Poncjuszu Piłacie w wielowątkowym powiązaniu z wizytą Szatana w ateistycznym Związku Radzieckim.
Plenerowy Spektakl ruchowy nie jest wierną ilustracją powieści pisarza, ale raczej swobodną, choreograficzna wizją autorską, obfitującą w głębokie treści natury mistycznej. Postaciami, które zasługują na szczególną uwagę widza, są uczłowieczeni Chrystus i Szatan.
W centrum myśli spektaklu jest człowiek – z całą swoją złożonością, nadzieją i zwątpieniem. Owo archetypiczne ukazanie walki dobra i zła, dwóch skłonności drzemiących w człowieku, znajduje tu swe odbicie w wyrazie plastycznym, ruchu, muzyce i symbolicznej, mobilnej scenografii (w spektaklu używane są efekty ogniowe oraz motocykle). Mimodram jest współczesną próbą podjęcia tego uniwersalnego zagadnienia – pomimo zmiany kostiumu czy epoki przedstawienie udowadnia, że natura człowieka nie zmieniła się od wieków.
Czas trwania: 60 min
Scenariusz i Reżyseria – Józef Markocki
Muzyka – Matvei Saburov (Białoruś)
Obsada – Zbigniew Bodzek, Barbara Chodorowicz, Ewelina Ciszewska, Barbara Gadomska, Józef Markocki, Hubert Skonieczka, Damian Szydłowski, Wojtek Lewandowski (gościnnie)
Choreografia – Teatr Formy
Światło i dźwięk – Mikołaj Wolniewski
Wykonanie scenografii – Krzysztof Cichała
Kostiumy – Ilona Szurkowska
Teatr Formy – Scena Pantomimy (dawny Współczesny Teatr Pantomimy) istnieje od 1996, założony został i do dziś prowadzony jest przez Józefa Markockiego, który wyrósł z Wrocławskiego Teatru Pantomimy oraz szkoły mistrza Henryka Tomaszewskiego. Wszyscy członkowie zespołu są zawodowymi aktorami, a formacja, którą tworzą, wyrasta z tradycji polskiego mimu zbiorowego.
Artystów interesuje teraźniejszość i człowiek współczesny – z tym, co go spotyka, drażni, wzrusza czy przeraża. Aby opowiadać o doświadczeniach homo sapiens XXI wieku, ale i o odwiecznych zmaganiach ideałów z ludzką niedoskonałością, Józef Markocki sięga po inspiracje literackie, a także po wspólne dla wielu kultur mity i legendy.